εξόριστη.

ποσα βηματα εκανες;
ποσες φορες ψιθυρισες το τελος;
ποσοι εφιαλτες πηραν την θεση του ονειρου?
πως μοιαζει αδειος ο κοσμος ξαφνικα;
λιγοστευει ο αερας κι αναρωτιεται αν θα μπορεσει απτην σχισμη των χειλιων να αρθρωσει ενα γελιο ξανα.
αναρωτιεται αν θα καταφερει να σταθει ορθια στα ποδια της, ετσι διαμελισμενη που την αφησες πισω απο την κλειστη πορτα.
ποσο κρατησε η υποσχεση;
το “για παντα” που κρυφτηκε;
τα δακρυα; ολα εκεινα τα δακρυα ενωθηκαν με την θαλασσα;
η μαγεια; πως εσβησαν τα αστερια που της χαριζες; πως σωπασε η μουσικη; εφυγες;
θα γυρισεις;
φοβαται.
μην πεις τιποτα αλλο, αλλωστε ολα τα ειπες με εκεινο το αδειο βλεμμα στο βαγονι.
ολα τα ειπες οταν τραυλισες στο σαγαπω , ολα τα ειπες οταν δεν κοιταξες πισω.
δευτερολεπτα που γιναν λεπτα κι επειτα μερες και νυχτες που σε περιμενε μεστο σκοταδι.
και δεν ερχοσουν κι επεφτε ολο και πιο πολυ.
επεφτε.
στον ιδιο της τον εαυτο επεφτε και τον μισουσε ακομα πιο πολυ που εγινε διαφανη μονο για σενα.
που ειδες μεσα της.
διαφανη.
και τωρα κοιταξε την ραγισμενη να ματωνει κατω απτην διαφανεια της.
Τωρα δεν θα ειναι ποτε πια ιδια, εξορισε τον εαυτο της στον πλανητη που εφτιαξες για εκεινη.
εξοριστη και διαφανη.
ραγισμενη.
εκει.